Things to do...

Geheel 'Mike oneigen' staat deze regenachtige zondag gans in het teken van het betere poets en sop werk. Ik heb mijn mouwen opgestroopt en op deze dag des Heeren ben ik druk doende om allerhande verslonste zaken eens goed onder handen te nemen. Ik ben zeer gezegend met een lief die de dagelijkse huishoudelijke beslommeringen bijhoudt en een schoonmoeder die een keer in de week praktisch alles even onder handen neemt, inclusief de strijk. Sommige klusjes blijven echter liggen en vandaag is blijkbaar de dag om hier me eens druk over te maken. De dag is nu halfweg en ik heb tot nu toe de oven geschropt, geboend en de afzuigkap geheel ontvet. Geen gekke score voor zo'n luilak als ik :-)

Vol goede moed stoom ik door naar de koelkast waarbij ik zelfs de rubberen randen niet ongemoeid laat. Ondertussen mijmer ik over mijn zelf ontdooiende koekast en hoop ik op een zelfreinigende koelkast in de nabije toekomst.

Als ook hier alles spic en span is bevonden wordt mijn oog getrokken naar het kruidenkastje waar een flesje olie gelekt heeft en een busje kaneel na elk gebruik een wolkje kaneel achterlaat. Tja, en die combi staat ronduit smerig maar is geen lang leven beschoren. Alles wordt afgesopt en de kaneelbus weggekiept. Tussendoor draai ik wissewasjes, bak ik pannenkoeken voor de lunch en lees ik, onder het genot van een kopje thee of koffie een blogje en volg ik met een half oog de Formule 1 die Maxim met veel enthousiaste kreten (is spannend) aan het volgen is. Tijdens de reclame tussendoor wordt er door mijn lief aan mijn voorhoofd gevoeld, de keren dat ik met een sopdoekje aangetroffen word zijn zeldzaam :-)

Ik weet eigenlijk ook niet wat er in mij gevaren is, wellicht één van de randverschijnselen van de overgang? Herkent iemand dit? Ik heb er in elk geval nooit eerder 'last' van gehad.
Hoe dan ook, ik kijk zeer voldaan op mijn werkzaamheden terug en geniet van de verbaaste blik in de ogen van Maxim.

Keek op de week...

Haha, de boze bui van gisteren is geheel verdwenen. Wel heb ik besloten niet gehaast nu alsnog de aanvraag in te dienen. Ik wacht tot volgend jaar, dat was van origine ook de bedoeling en financieel gezien is het volgend jaar ook gewoon makkelijker daar ik dan geen grote reis maak. KLAAR! Ik ga naar de workshops van Der Johannes en heb ook nog een retraite weekend staan in Zeeland. Dus van 'stilstaan' op spiritueel vlak zal geen sprake zijn :-)

Afgelopen donderdag heb ik weer een spiritueel café 'bij mij thuis gehad'. Het was droog buiten dus de tuinhaard aangedaan en met ons achten in de vlammetjes gestaard terwijl we over onze 'levensavonturen' vertelden. Een heerlijke ontspannen avond met een stel prachtige vrouwen. Daar Maxim vaak late dienst heeft kan ik makkelijk ons huis hiervoor ter beschikking stellen. Denk er over dit vaker bij mij thuis te doen, misschien de volgende keer met een thema of film, ik zal daar tijdens de vakantie eens over nadenken...

Verder zijn de vrijdagavondworkshops in Amadorra weer begonnen.
Gisteravond gaf Joke Boidin een workshop over de invloed van kleuren. Voor welke kleuren kies je bijvoorbeeld in je kleding, wanneer en waarom en welke kleuren maken je mooi?
Ik kies vooral voor comfortabele kleren met donkere tinten als ik in mijn klerenkast kijk. Natuurlijk weet je en voel je of je je 'lekker' voelt in een bepaalde combinatie en ik heb het als zeer leerzaam ervaren om hier eens bij stil te staan. Ik denk er hard over om me eens goed te laten voorlichten tijdens een consult. Misschien wel leuk om met mijn schoonmoeder en schoonzusje te doen.

Als laatste de foto's van onze tuinhaard, of liever gezegd het vuurwerk uit de schoorsteen. Door de stevige wind zorgden de vonken voor een prachtig vuurwerk waar ik van heb genoten.

Hmmm....

Enige tijd geleden alweer berichtte ik op mijn blog over een training die ik graag wilde gaan doen. Vanuit het ambtenarenfonds was het mogelijk een subsidie aan te vragen die mij helaas geweigerd werd vanwege een achterlijk ambtenarenregeltje. Nu heb ik mij niet door zo'n lullige regel uit het veld laten slaan en ze middels een bezwaarschrift laten weten dat ik het niet met de reden van afwijzing eens was en een herbeoordeling wilde. Enkele weken terug ontving ik een berichtje (lullig mailtje) dat een en ander in een bestuursvergadering in september besproken zou worden. Ik hoorde maar niets dus vandaag in de telefoon geklommen om te horen of er al iets meer bekent is over de uitslag. Wat schetst mijn verbazing, inmiddels is de hele regelgeving al aangepast en moet ik mijn oude aanvraag terugtrekken en (even)een nieuwe indienen. Goed nieuws natuurlijk alleen wel verrekte jammer dat ze mij daarvan niet even op de hoogte hebben gebracht. Natuurlijk heb ik dat uitgesproken naar dezelfde (lul van een) ambtenaar die me destijds aanraadde om 'gewoon' een andere opleiding te kiezen (!). Hij begon wel vreselijk te stotteren en te schutteren maar het kwam niet bij hem op om zijn excuses te maken, zelfs niet toen ik dat opperde. Ik voel me gewoon niet gezien of gehoord laat staan serieus genomen en zit er ernstig over te denken om een klacht over deze incapabele man in te dienen. Ik zie namelijk geen kans meer om nu nog een nieuwe aanvraag voorzien van diverse handtekeningen van leidinggevende weg te sturen voor mijn vakantie. Dit betekent dat ik dit jaar deze opleiding niet kan doen. Ik zit dus vol met boze negatieve gedachten waar ik alleen mezelf mee heb. Bah! gelukkig kan ik mijn ongenoegen hier uiten zodat er weer plaats komt voor mijn stralende en zonnige humeur.

Voor nu nog even een grimmige groet.

Ook een goedendag...

Het leek er even op dat ik toch vandaag nog zou moeten gaan werken maar heb net mijn collega's gebeld en die hebben me laten weten dat ze het wel redden. Er schijnt een kleine griep rond te waren die voor algehele 'niet lekker voelen sfeer' zorgt. Zelf voel ik me ook niet helemaal jofel. Gisteren heb ik na thuiskomst de katten eten gegeven en ben naar bed gegaan, en werd om 01.00 uur wakker, nog net op tijd om Maxim van zijn werk op te halen.

Ik was een beetje aan de vroege kant bij de busremise en heb mijn ogen weer uitgekeken.
De garage ligt aan de Europalaan pal naast de gedoogzone voor de straatprostituees. Vroeger, toen ik nog buschauffeur was, ben ik wel eens uitgegleden over gebruikte condooms in de bus, die dus als afwerkplaats gebruikt werd. Tegenwoordig kan dat niet meer en hebben ze een hek om het garageterrein heen gezet, doen ze wel vaker in deze contreien ;-)

Gisteravond had ik zeker tien minuten om me te vergapen aan de intrieste hoertjes, vel over been en absoluut niet van deze wereld door de drugs. Likkebaardend rijden er dan mannen rond waarvan ik ze niet zou verwachten op de Europalaan. Mannen met keurige auto's, sommige met de kinderzitjes nog achter in de auto. Komen ze hier omdat ze deze meiden kunnen onderdrukken en overheersen? Gisteravond was ik getuige van een flinke schreeuwpartij. Hoe ver kun je zakken om bij een wild vreemde in de auto te stappen, je ding te doen en dan maar hopen dat je je centen ontvangt en niet de auto uitgesmeten wordt of erger. Helemaal naar word ik van de gedachte dat het gros van deze mannen eruitzien alsof ze getrouwd of anderzins een relatie hebben. Wat trekt deze mannen toch aan? Is het ut gevaarlijke wereldje of zelfs de gevaarlijke sex? Is het net zoiets als stug doorroken terwijl je weet dat je speelt met je leven?

Begrijp me niet verkeerd, ik wil het hoerenlopen niet veroordelen, het is niet voor niets het oudste beroep ter wereld. wat ik probeer te begrijpen is waarom ogenschijnlijke keurige mannen in zo'n schimmige straat omgeving aan hun gerief willen komen in plaats van een mooi bordeel met gezondere meiden, in elk geval gezonder ogende meiden.

Utrecht is in elk geval wel uniek, ze hebben zelfs een afwerkplek gemaakt voor fietsende klanten. Zie je het al voor je, je pikt een hoertje op, en gezeten achter op de fiets rij je naar de afwerkplaats...

Rare wereld hoor

Laatste werkloodjes...

Ik heb besloten dat morgen mijn laatste werkdag is. De Kanaleneilanditus grijpt om zich heen en nu hebben studenten van de school voor journalistiek tot sociale academie ons ontdekt en allemaal willen ze informatie. Tussendoor belt de NOS of netwerk of SBS6, gek worden we ervan. Vanochtend had ik even baliedienst en werd ik opgezadeld met een journalist van de HP die niet met de kandidaat burgemeester Pans meemocht de wijk in vanwege het vertrouwelijke karakter....

Volgende week (3 oktober) organiseert het wijkbureau een grote dialoogbijeenkomst met iftarmaaltijd voor bewoners en organisaties waarvan de cateraar en de muzikale omlijsting nog lang niet rond zijn. Ik kan me niet meer concentreren met al die chaos en sensatiezoekers en denk alleen nog maar aan mijn vakantie. Ofwel, aan mij hebben ze niet zoveel dus mag ik van mijn schatten van collega's donderdag al vrij nemen. Ik kan ze wel zoenen.

Ik ben bezig geweest even een apart reisweblog aan te maken zodat ik meer capaciteit heb om er filmpjes en foto's op te zetten. ook wel leuk om even zo'n frisse nieuwe start te maken. natuurlijk zal ik dat adres tijdig communiceren, no worries. Als foto tref je een fraaie plaat aan van The Olga's een paar grote keien in de buurt van Uluru, ofwel Ayers Rock. The Olga's doen qua schoonheid zeker niet onder voor Uluru. Maar ik loop alweer veel te ver vooruit. Er moet tenslotte nog een dag gewerkt worden.

WHOEHAHAHA één dagje ;-)

slechts...

Klusjes...

Vandaag is er hard gewerkt in Houten. Om onze tuin staat een coniferenhaag en die moest gesnoeid. Weer of geen weer, dat heb je zo als je uit blijft stellen tot bijna vakantie.

Afijn, het is even wat werk maar dan heb je ook wat. Elk jaar weer verbaas ik mij over hoe licht en opgeruimd het er dan weer uitziet. Bijna jammer om nu op vakantie te gaan, bijna ;-)

Tja, en voor dit soort grof snoeiwerk afval klusjes is het natuurlijk weer verrekte handig dat we de laro nog hebben. Het is wel zijn laatste winter hier. Na onze vakantie gaan we, euh, ik er werk van maken en gaat ie verkocht worden, althans dat hopen wij, ahum ik. Bij Maxim gaat het nog niet van harte hij werpt zelfs als tegenargument op dat we zoveel inkijk hebben als de grote groene lobbes weg is. Duh, daar hebben ze gordijnen voor uitgevonden ;-)

Ach, ik snap het heus wel dat het 'm aan zijn hart gaat zijn jongensdroom weg te doen maar hij zorgt er gewoonweg niet goed genoeg voor qua onderhoud en de lobbes verdient echt beter dan zijn dagen op onze oprit te moeten slijten.

'klik' voor grotere foto's

Vakantie perikelen...

Nee, het gaat niet over de eerstvolgende vakantie. Mijn lief organiseert, regelt, verzorgt en gaat over de betalingen. Heerlijk vind ik dat, dan hoef ik daar niet over na te denken. En toch soms, zoals vanavond tijdens het eten, bekruipt me een benauwd gevoel van al dat geplan en vastleggen van dingen. De bedoeling van vakantie is toch ook loslaten en een beetje avonturieren.

Voor volgend jaar hadden we een deal gemaakt dat Maxim met zijn familie een grote trip zou gaan maken en ik een opleiding zou doen in plaats van mee op vakantie te gaan. Mooi geregeld dacht ik zo. Helaas is er een kink in de reiskabelplannen gekomen waardoor de hele planning van 2008 op de schop ligt.
Ik vind dat helemaal niet erg en kan een tas inpakken, in de auto stappen en op vakantie gaan. Of gewoon heerlijk thuis blijven en boeken lezen of boswandelingen maken. Vakantie betekent voor mij niet te hoeven werken en vrij over je tijd kunnen beschikken, vrij zijn.
Bij mijn lief werkt het anders, hij leest en zoekt dingen uit die hij wil zien en wil hotels vastleggen, regelen, plannen en is dat allemaal part van de voorpret. Hij leeft helemaal naar het vakantiemoment toe en ik vermoed zelfs van vakantie naar vakantie...

Nu zou ik wel willen weten hoe jouw vakantie er uitziet. Plan je alles van te voren, of ga je liever op de bonnefooi, of blijf je liever gewoon thuis?

Hoezo herfstdip...

Ik zie, lees en hoor het overal en ik zou me er bijna door laten aansteken.

Ik heb het over 'de herfstdip' natuurlijk. Gelukkig herkende ik de symptomen bijtijds en ben ik een dip offensief aangegaan. Eerlijk is eerlijk, het vooruitzicht om op vakantie te gaan in de zeer nabije toekomst, helpt hier zeker bij. Verder weiger ik om mijn herfstjas al uit de dekenkist te trekken, ik red het nog wel met extra vrolijke sjaaltjes en een warme kom thee, desnoods met hotpacks, maar géén dikke jas!
Waar ik ook even 'last' van had is dat ik nog steeds niets vernomen heb over mijn bezwaarschrift. Deze Mike, liet heel even haar oren hangen en had bijna zin om zich door de herfstmisere te laten verzwelgen. Een ingeving (!) zorgde ervoor dat ik naar de site van de NLP surfde en leefde helemaal op toen ik een mooie workshop zag, gegeven door 'der Johannes' van de Deep Change en die eind november slechts drie dagen, gaat duren. En met een zeer aantrekkelijke korting omdat ik al een training dit jaar gedaan heb...

Het borrelt en bruist dus weer volop in huize W, wij zijn nog lang niet toe aan herfstdippen en aanverwante somberheden toe. Nee ook dit jaar weiger ik hieraan ten prooi te vallen.
Ik zal me hiertegen met hand en tand verzetten, u bent gewaarschuwd :-)

Vervolg "Feestelijk vuil"...

Inmiddels zal het duidelijk zijn dat met de posteractie van vorige week niet onze Annie bij het vuil werd gezet maar dat de actie bedoeld was om de jarige reinigingsdienst en de daarbij horende vuilnisophalers eens in het zonnetje te zetten.
Deze week is het dan zover en kunnen inwoners van de domstad hun huisvuil opleuken met de hiernaast afgebeelde stickers. Op 'ons eiland' heb ik vele stickers reeds aangetroffen maar niet op de daarvoor bedoelde zakken huisvuil. Ik blijf het een volkomen misplaatste actie vinden.

Net als het komende burgemeesters referendum. Wat een poppenkast. De twee PVDA kandidaten dingen naar de stemmen van de kiezers en deinzen hierbij nergens voor terug. Zo ontving ik vanmiddag een mail met het verzoek of we na wilden denken of er mogelijkheden zijn in onze wijk om één van de burgemeesterkandidaten voor één nacht onderdak in de wijk te verschaffen.

Nu wil het geval dat mijn naaste collega op een heuse 'hotspot' woont waar zelfs de politie interesse voor heeft als 'steakout'. Maar om je stulpje te delen met een burgemeesterkandidaat, zelfs voor één nacht, ik weet het nog zo net niet. Of zou ze op deze wijze haar urgente wens om uit deze wijk te vertrekken kracht bij kunnen zetten?

Er is tenslotte 50% kans dat ie burgemeester wordt.
Of ben ik weer te negatief en is dit een prachtkans voor een prachtmens om één nacht in een, als het aan minister Vogelaar ligt, toekomstige prachtwijk door te brengen...

Dinsdag...

klik voor een groter exemplaar...wel met de'vorige' pijl weer terug anders ben je me kwijt :-)

Vandaag was een verrukkelijke werkdag en ik ben heerlijk opgeschoten met al mijn klussen waar ik gisteren niet aan toe ben gekomen. Geheel opgetogen door deze ongewone vlijtigheden en uiteindelijke onverwachte en zeer zonnige dag, spoedde ik mij huiswaarts om aldaar nog even lekker te genieten van het zonnetje in de hangmat. Een zalig idee zult u denken, helaas kwam hier helemaal niets van terecht. Bij aankomst zag ik het al. Ik had een ander 'klusje' over het hoofd gezien. Vandaag wordt onze 'nieuwe' garagedeur geplaatst en die is un tikkeltje groter dan de vorige. Er is gehakt, geboord en vervolgens aan beide zijden flink gefreesd in de muren om het geheel op in het gareel te krijgen. Maar goed , dan heb je ook wat!

Geen hangmat dus maar wel een goed sluitende, waterdichte en met extra loopdeur ingerichte garagedeur. Als toetje ligt er een dikke laag stof over alle spullen in de garage op de tegels van het terras en last but not least de ramen. Foster kijkt minzaam op alle werkzaamheden toe en waagt zich niet buiten, bang voor vieze voeten of zo. Ik kan 'm overigens geen ongelijk geven.

Ik ben erg blij dat Maxim de komende dagen vrij heeft...

Miezerige maandag...

Wat een overgang qua weer vandaag, lag ik gisteren (en eergisteren) nog heerlijk min of meer horizontaal in de hangmat, vandaag zit het er niet in. Geen spoortje blauwe lucht of ook maar één zonnestraaltje. Geen knorrende, snorrende in de zon liggende katten laat staan een tevreden in de hangmat wiegende Mike.

Gelukkig hoefde ik me vandaag niet te vervelen want ik heb werk. Nog steeds zijn de gemoederen niet bedaard en heeft de pers belangstelling voor 'ons eiland', blijkens de telefoontjes van vandaag.

Alle collega's hebben in elk geval, net als ik, een heerlijk weekend achter de rug en we hadden zelfs een jarige in ons midden zodat we de vroege maandagochtend frustraties gelijk konden wegkauwen met allerhande lekkere zaken. Opvallend hoe snel zo'n berg lekkers kan verdwijnen tijdens dit soort crisismomenten. Vanavond vindt er overigens een veiliheidsschouw plaats in de wijk. Bewoners kunnen dan met het wijkbureau en de wijkagent meelopen in de wijk en aangeven waar ze zich onveilig voelen zodat we kunnen kijken hoe we het veiligheidsgevoel kunnen verhogen. Ik ben in elk geval benieuwd wat het gaat opleveren. Had ik al gemeld dat ik morgen over twee weken vertrek? Euh, ben ik er te veel mee bezig?

Haha, ik heb er zin an!

Enne, ik was niet de enige luiaard dit weekend...

Horror in Houten...

Misschien herken je het beeld, je zit lekker rustig, je bent tevreden en dan bekruipt je het gevoel dat je niet alleen bent.
Er gaat een huivering over je ruggegraat, je hoort zachtjes maar onmisbare tikjes en in je ooghoek verschijnt een megamonster op minimaal 8 poten...
Je wilt gillen maar bedenkt dat snel handelen hier beter op haar plaats is. Mijn Boedistisch inslag weerhoudt mij om de maat 40 in te zetten waar ik tegenwoordig op leef. Gelukkig zie ik mijn halfvolle glas water staan die in één teug leeg is en het volgende moment al over de spin heen staat. Koelbloedig niet?
Tja en daar zitten we dan ogen in oog. Wachtend op de thuiskomst van Maxim, mijn held en steun in deze avonturen.
Fosters belangstelling is inmiddels gewekt en tot mijn grote griezels wil hij de spin bevrijden om ermee te spelen. Ik ken mijn pappenheimer en weet dat hij gauw verveeld is en zijn prooi laat lopen. Hoe fijn ik dat bij andere slachtoffers ook vind, bij dit soort prooien heb ik geen enkele moeite als ze sneuvelen. Maar dit monster los laten?
Als Maxim eindelijk om 1.30 uur thuiskomt wordt de spin behoedzaam door mijn lief opgepakt om buiten losgelaten te worden. Op de voet gevolgd door Foster...
Wederom een kort filmpje met Foster in de hoofdrol...

Thankgod it's almost friday...

Wat een waanzinnige week, zowel privé als op het werk. De gemoederen rond het ge (en mis)plaatste hekwerk zijn nog lang niet gesust. Een niet zo welkome cameraploeg van RTL4 heeft aan den lijve kunnen ondervinden wat er speelt in deze buurt en zijn wat apparatuur lichter geworden. Tja het intikken van een (auto)ruitje is haast kinderspel en helaas orde van alledag. Of je nu met je vingers in de neus zit of aan andermans spullen, hier kan alles, zelfs op klaarlichte dag. Ik vraag me ernstig af hoe we het tij hier ten positieve kunnen keren.

Gisteren heb ik een dagje vrij genomen om met een zieke vriendin naar het ziekenhuis te kunnen voor een afspraak. Goddank werd er eindelijk serieus naar haar geluisterd en is ze meteen opgenomen. Gisteren en vandaag stonden dan ook in het teken van onderzoeken die helaas nog niets hebben opgeleverd. Onze hoop is nu gevestigd op een MRI scan die helaas pas dinsdag kan worden gemaakt. Ik verwacht haar dus vanavond of anders morgen op te kunnen halen uit het ziekenhuis. Ik hoop dat ze haar pijn tot die tijd in elk geval afdoende kunnen bestrijden.

Lichtpuntjes zijn er overigens meer dan voldoende, ik ben drie dagen vrij (joepie!) en morgen komt tijger op bezoek en gaan we naar Amadorra. Misschien is het ook nog lekker weer voor een wandeling. Ik verheug me in elk geval erg op haar komst. En last but not least heb ik nog slechts 8 dagen arbeid voor de boeg en dan vakantie. O wat een heerlijkheid.

Nieuws van nicht Nienke...

Apetrots ben ik op haar, ze maakt zulke kunstzinnige, geestige en creatieve dingen dat ik u deze - vers van de pers- documentaire genaamd 'FAN', niet wil onthouden. Deze docu is bijna af en gaat volgend jaar door de NCRV uitgezonden worden. Vrijdag 14 september worden er al een aantal tipjes van de sluier over deze documentaire opgelicht en dat wil ik graag met u delen.

Interesse?

Deze coming of age documentaire vertelt het verhaal van een kind uit de televisiegeneratie dat volwassen wordt. Filmmaakster Nienke Eijsink gaat op zoek naar haar jeugdidool en eerste liefde: dokter Chris Randall uit de populaire Australische serie The Flying Doctors, gespeeld door actrice Liz Burch. Haar fantasiewereld en haar werkelijke leven worden in extreme mate beinvloed door deze actrice. Nienke wil haar dochter zijn, later haar lover en uiteindelijk wil ze Chris Randall zelf zijn!

Fictie wordt realiteit en realiteit wordt fictie. Hoe voelt het je jeugddromen te confronteren met de realiteit?

Nienke is door Lost & Found gevraagd een presentatie te geven over FAN en alvast wat beeldmateriaal te laten zien van de documentaire. Bij deze is u van harte welkom bij het oplichten van het tipje van de sluier van FAN!

Lost & Found Vrijdag 14 september 2007
Aanvang 21.00 uur, zaal open 20.30 uur
(Nienkes presentatie is einde van de avond, ongeveer 22.15 uur)
Theatrum Anatomicum, De Waag Nieuwmarkt 4 Amsterdam (Nieuwmarkt is de 1e metrohalte vanaf CS)
Entrée €7 Lost & Found is een avond voor 'verdwaalde beelden en geluiden'.
Het programma bestaat uit film + video + dia + geluid + internet + muziek + drank

Clifhanger...

Goed, ahum, graag verneem ik je reactie, opmerkingen en associaties op de hiernaast geplaatste poster die echt is. Ik vind 'm in elk geval ongelofelijk.
Maar wellicht vind je 'm prachtig en pakkend, dat wil ik dan ook graag van je horen.
Achtergrond info is dat de dame in kwestie onze "Annie" haar burgemeesterschap aan de wilgen hangt en er 10 oktober een referendum wordt gehouden over haar opvolger/ster. Maar ze mag nog net even deze vuilnis actie 'opluisteren'...

Ik voel een pakkend hit opkomen; "Annie, hou jij me zakkie even vast..."
Volgens mij kun je de foto nog wat vergroten door erop te klikken...








Blogde ik gisteren over een doorsnee 'waan van de dag' dag, vandaag deed er in elk geval niet voor onder. Ik zal u vandaag niet vermoeien met het hekkenrelaas, dàt was namelijk hét gesprek van de dag. Zelfs 4 in het land had interesse.
Maar goed, clifhanger heb ik dit stukje gedoopt en wel hierom. Ik heb iets onder ogen gekregen en wil u daar uw mening over vragen. Het gaat om een afbeelding die zich thans nog in mijn camera bevindt en die ik vanavond rond de klok van 23.00 uur hoop te kunnen plaatsen. Tot die tijd ben ik namelijk druk doende op een bewonersvergadering op 'ons eiland' zoals autochtone Kanaleneilanders het hier plegen te noemen. Pfff, Misschien tot later dan?

Waan van de dag...

Zo de kop van deze week is er alweer af en ik voel me als de kop van Jut. Ik ben een beetje murw van alle drukte van vandaag, de tussendoortjes en verhalen. Eigenlijk was het vandaag een doorsnee ‘waan van de dag’ dag met nog wat naweeën van een opstandje afgelopen vrijdag op Kanaleneiland. Nee, dit keer geen allochtone jongeren maar opstandige ouderen, echt waar. Om voor de komende Ramadan de leefbaarheid en veiligheid te optimaliseren, is er bedacht dat er in een bepaalde buurt wat hekken geplaatst moeten worden om bij calamiteiten (die op de een of andere manier juist dan plaatsvinden) wegvluchtende jongeren in steegjes en achterommetjes tegen te gaan. Helemaal geen slecht plan maar dan moet je de bewoners natuurlijk wel op de hoogte brengen. Al zo geschiedde en is er huis aan huis door de gemeente een wijkbericht met informatie hierover verspreid met de mededeling dat er vanavond een informatieavond over deze plannen is. Een goede zaak, hoor ik u denken, eindelijk een gemeentelijke actie om de veiligheid van de bewoners te verhogen en dat er ook aan gedacht is om de bewoners hierover tijdig te informeren. Alles goed doordacht en doorgesproken, dacht men.
Echter, door een miscommunicatie ergens in gemeenteland is de aannemer ‘vergeten’ en die is spontaan op eigen houtje afgelopen vrijdag aan de gang gegaan met het plaatsen van deze hekken en dat op geheel eigen (ondoordachte) manier. De met name oudere wijkbewoners moesten ineens een heel eind om lopen om bij bus of winkel te komen. Niet echt een wenselijke situatie en de gemoederen liepen dan ook hoog op.
Er werd flink met beverige vuisten en wandelstokken gezwaaid, vanachter de hekken, dat gelukkig dan weer wel.

O wee, BHV...

Vandaag mocht ik mij vermaken met de jaarlijkse herhalingsoefeningen 'Bedrijfshulpverlening'. Sinds jaar en dag weten collega's mij te vinden voor paracetamolletjes en pleisters en het is al lang geleden dat ik op het werk iets te doven had. Het laatste wat ik brandend en wel mocht uitmaken is al gauw weer zo'n 5 jaar geleden, mijn laatste sigaretje.

Afijn, de dag startte al ietwat stressvol daar de training op een, voor mij, nieuwe locatie gegeven werd. Maar ietwat later dan gepland, schoof ik dan eindelijk aan in het voor EHBO ingerichte leslokaal in het vergadercentrum van Stadion Galgenwaard in Utrecht. De hele ochtend ben ik druk doende geweest met het stelpen van slagaderlijke bloedingen, aanleggen van stompverbandjes en oeverloos reanimeren van juffrouw Jannie, waar dit jaar wederom nieuwe richtlijnen voor zijn bedacht, euh, als ik goed heb opgelet moeten we dit jaar 30 hartmassages geven en twee beademingen en dat tot je er zelf bij neervalt want dat is zwaar. Reanimeren valt vanaf nu onder het beoefenen van topsport!

De lunch was dit jaar bijzonder treurig, kleffe witte broodjes zonder boter met een plakje ham of kaas, een glas melk of karnemelk en als toetje een op een wit bolletje soppende kroket die op 70 graden gefrituurd was, yak! Ik verheugde mij bijzonder op wat voor spannende zaken de middag mij zou trakteren. Hier hoefde ik niet lang op te wachten en diende zich aan in de persoon van Claas de brandweerman. Een olijke, te jong grijs geworden vent die wonderlijk genoeg geheel opleefde van de net beschreven lunch. Na echt hele verstandige dingen te hebben gezegd over electriciteit en electrocutiegevaar (niet met waterstraal een fikkende PC blussen) mochten we naar buiten om aldaar te oefenen met echte 'real life events' zoals 'vlam in de pan'.
Elk jaar weer twijfel ik ernstig aan de nuttigheid van mijn BHV- schap en na deze dag helemaal.

Hier nog ernstig over nadenkend wil ik het terrein weer afrijden om mij in de file naar huis te begeven, geeft het kaartje aan dat ik 14 euro aan parkeergeld moet betalen. Ik was erg gehaast de parkeerplaats, zeg liever bouwput, opgereden en heb nergens gezien wat het me zou gaan kosten, dus dat was ff slikken. Maar goed geen cash dan gewoon even pinnen, kon niet alleen met chipcard of creditcard en die bezit ik geen van tweeën. Op het knopje gedrukt voor assistentie en te horen gekregen dat er geen pinmogelijkheid in de buurt was en dat er maar even iemsnd geld moest komen brengen. Inmiddels was de rij wachtenden achter mij aanzienlijk en voelde ik me ondertussen flink opgelaten. Naar lucht happend en met schuim om de mond heb ik me vreselijk onhandig manouvrerend kunnen bevrijden uit de klapboom en de rij achter mij wachtenden. Niemand zal je dan ook even bijstaan, nee maar wel toeteren en gebaren maken. Met opgeheven doch rood gelaat heb ik mijn otootje weer geparkeerd en dankte de Here dat ik mijn mobieltje had opgeladen want er moest nu natuurlijk gebeld gaan worden. Maxim was niet te bereiken, collega's van mijn kantoor gelukkig wel, die hebben een inzameling gehouden en kwamen mij binnen een half uur 20 euro brengen. Duizend maal dank dames, ik hoop het ooit goed met jullie te kunnen maken.

En nu? Nu even helemaal niets, weekend, rust en hangmattenweer hopelijk. Gelukkig heb ik weer een heel jaar om van deze dag te herstellen en na te denken of ik dit volgend jaar weer wil...

Relativeren is een vaardigheid...

Vandaag kreeg ik deze mail die ik graag wil delen. Ook kreeg ik van Rainbow light een link naar een prachtige animatie die van ergens in het universum inzoomd naar de aarde en steeds verder inzoomd en eigenlijk het universum in onze cellen laat zien. Ik vind het ontzettend knap gemaakt en je kunt hem hier bekijken.

Now, THIS is really fascinating - it's rather dazzling to see it presented this way.

I CERTAINLY THOUGHT THIS WAS ENLIGHTENING. BEYOND OUR SUN ... IT'S A BIG UNIVERSE.

ANTARES IS THE 15TH BRIGHTEST STAR IN THE SKY. IT IS MORE THAN 1000 LIGHT YEARS AWAY. NOW HOW BIG ARE YOU?


NOW TRY TO WRAP YOUR MIND AROUND THIS.........

THIS IS A HUBBLE TELESCOPE ULTRA DEEP FIELD INFRARED VIEW OF COUNTLESS "ENTIRE" GALAXIES BILLIONS OF LIGHT-YEARS AWAY.

BELOW IS A CLOSE UP OF ONE OF THE DARKEST REGIONS OF THE PHOTO ABOVE.


HUMBLING, ISN'T IT? NOW HOW BIG ARE YOU? AND HOW BIG ARE THE THINGS THAT UPSET YOU TODAY? KEEP LIFE IN PERSPECTIVE.